Na początek * Wspólnoty * Wydarzenia * Świadectwa * Lektury * Linki * Teksty

Chciałem się podzielić tym, czego doświadczyłem podczas rekolekcji "Jezus żyje!" w 2010 roku.

Jechałem tam z nastawieniem "chcę się dowiedzieć czegoś nowego o Bogu, poza tym będzie to fajny czas w towarzyskiej atmosferze".
To co się wydarzyło podczas tych rekolekcji:
1. Zmiana wizerunku Boga.
Zawsze wiedziałem że Bóg jest. Ale na co dzień był dla mnie odległy. Surowy. Tylko czekał aż się potknę żeby wypomnieć mi mój grzech i wpakować mnie do piekła. Poza tym tak urządził moje życie żebym je nie nie przeżył a przemęczył - same kłody pod nogi...
A tu mówią mi że Bóg jest Miłością... Tak, słyszałem to już setki razy w kościele. Ale tym razem to do mnie dociera - szczególnie przez obraz Abrahama który miał złożyć w ofierze swojego syna Izaaka - próbowałem sobie wyobrazić co musiał on czuć w chwili gdy trzymał nóż nad swoim jedynym ukochanym synem... I co czuł Bóg-Ojciec gdy wydawał swojego syna Jezusa jako ofiarę za mnie. Zrozumiałem też że właśnie - Jezus umarł konkretnie za mnie, nie zrobił tego "hurtem" za całą ludzkość ale poszedł na krzyż właśnie z miłości ku mnie. Bardzo trafiło do mnie też porównanie miłości Boga do mnie z miłością jaką okazuje rodzic małemu dziecku - nawet gdy ono coś zbroi to przecież rodzic raczej sam wszystko naprawi i utuli swoją pociechę i nie będzie się gniewał. Zacząłem też wierzyć w to że Bóg chce dla mnie pięknego, pełnego życia, niezależnie od tego co było przedtem.
2. Zmiana patrzenia na siebie
Gdy jechałem na te rekolekcje miałem przytłaczającą świadomość popełnionych błędów, grzechów, straconego czasu. Ciągle słyszałem głos "jesteś gorszy" - wiele razy w ciągu każdego dnia. Oceniałem siebie bezlitośnie. W kontaktach z ludźmi miałem sporo oporów i barier, nie potrafiłem swobodnie rozmawiać, gdzieś ciągle było napięcie i to poczucie "inności".
W czasie rekolekcji wysłuchałem wielu świadectw dzięki którym inaczej spojrzałem na siebie i swoje życie. Można powiedzieć że "poskładałem" z nich swój życiorys co przyniosło niesamowitą ulgę i wolność. Wreszcie poczułem się "normalny", mur który był między mną a ludźmi zniknął.
3. I jeszcze wiele wiele innych...
... z czego chyba najmocniejszym doświadczeniem była żywa obecność Boga, który jest, jest blisko, kocha, działa i obdarowuje pełnią życia.
Chwała Panu!

Michał

Chciałam podzielić się pięknym prowadzeniem Boga, które, myślę, jest nie tylko dla mnie. W tym roku byłam na Rekolekcjach "Jezus żyje" na "Szkole Charyzmatów". Już wcześniej chciałam na nich być, ale Bóg tuż przed wyjazdem zmienił mi kurs, więc do końca nie wiedziałam czy pojadę na ten, który wybrałam. Kilka dni przed wyjazdem dostałam propozycję wyjazdu na ewangelizacyjny "Kurs Paweł", na którym jeszcze nie byłam, ale zmęczenie i nawał pracy nie pozwolił mi się tym zająć. Byłam już trochę zmęczona, by w ogóle jechać, myślałam o rezygnacji. Powiedziałam wtedy Bogu, że mam co robić, swoje zajęcia, może nie warto już się mną tak zajmować. Postanowiłam w końcu, że zrobię sobie po prostu po rekolekcjach trochę wakacji. W pierwszym dniu Bóg powiedział mi, że cieszy się z każdej osoby, która się rozwija, z każdej. Potem pokazał mi jak wiele chce mi dać, tak wiele, że przekracza to moje marzenia, wszystko. Wystarczy, abym tylko chciała z Nim kroczyć, a wszystko przede mną. Moim takim śmiesznym marzeniem było, abym kiedyś mogła pójść z darami w kościele, ale chciałam wtedy oddać się Bogu cała i chciałam, aby to uczynił Bóg, nie chciałam, by ktoś ze znajomych mi to ułatwił. Po zakończeniu rekolekcji, byliśmy z ewangelizacją w Bytomiu, gdzie na koniec odbyła się msza o uzdrowienie. W tłumie w kościele podszedł do mnie ksiądz prosząc, abym poszła z darami! Bóg powiedział mi, przez to, że spełnia nasze najmniejsze marzenia.
Chwała Mu za to.

Bożena

Nazywam się Marcin, mam 24 lata. Od wielu lat zmagam się z grzechem masturbacji. Od początku, gdy go popełniałem, wiedziałem, że jest to ciężki grzech i muszę się z niego spowiadać i nie mogę przyjąć Chrystusa w Eucharystii. Jednak brnąłem dalej w ten nawyk, z czasem stał się on moim nałogiem.

Próbowałem wielokrotnie z nim walczyć, modliłem się, chodziłem do spowiedzi, jeździłem na rekolekcje, ale z drugiej strony grzech ten wzbudzał we mnie coraz bardziej przyjemne doznania i pogrążałem się w nim. Były momenty, że z powodu wyrzutów sumienia i braku ufności w Miłosierdzie Boże, chciałem walić głową w ścianę. Ale Bóg był ze mną, nie pozwolił mi się skrzywdzić. Dopiero niedawno zdałem sobie sprawę, że sama modlitwa i drobne starania nie wystarczą, że sam nie poradzę sobie z tym grzechem, gdyż nałóg zbyt daleko zabrnął. Dodatkowo, z tego powodu, uniemożliwił mi wstąpienie na drogę życia, do której Bóg mnie wzywa, a ja pragnąłem to jak najprędzej zrobić. Byłem załamany.

Na rekolekcjach „Jezus żyje” zacząłem się modlić o uzdrowienie z nałogu, lecz moja wiara była bardzo mała. W trakcie tych rekolekcji Bóg dał mi najpierw łaskę przebaczenia sobie grzechów nieczystości i marnowania czasu, które już wcześniej sam mi odpuścił w sakramencie pokuty.

Lecz Bóg chciał również w swej hojności uzdrowić mnie z masturbacji. Na jednej z modlitw uwielbienia jedna z osób miała obraz młodego mężczyzny, który był zamknięty w ciasnym pomieszczeniu, ograniczającym jego ruchy. Osoba widząca powiedziała, że ten mężczyzna wydostaje się wreszcie z tego pomieszczenia i może zacząć żyć w wolności. Wyjaśniła, że może chodzić o uwolnienie z nałogu. Dotknął mnie ten obraz, lecz nie uwierzyłem, że może o mnie chodzić. Później, podczas Eucharystii, ksiądz powiedział słowa, że jest osoba, którą Bóg chce wyzwolić z nałogu, lecz musi ona zrezygnować ze swoich przyzwyczajeń. Te słowa znacznie bardziej odniosłem do siebie, gdyż już dwa tygodnie wcześniej rozeznałem, że powinienem zmienić wiele dotychczas zachowań. Bóg mnie jeszcze upewniał swoim Słowem: „Dziecko, jeśli się przyłożysz, zdolny będziesz zrobić wszystko” (Syr 6,32). Nadal jednak serce nie chciało ufać, choć w głowie były już Słowa Prawdy.

Dopiero kilka dni później, na mszy świętej z modlitwą o uzdrowienie, kończącej rekolekcje, Bóg uświadomił mi, że naprawdę chce mojego uwolnienia. Podczas ofiarowania płakałem, przez łzy wdzięczności mówiłem, ze te 10 złotych, które wrzuciłem do koszyka, jest niczym wobec tak wielkiej Bożej łaski, której doświadczyłem.

Wierzę, że Bóg mnie uwolnił z nałogu i „nie zabraknie mi Jego łaski”, by zmienić moje życie.

Młody człowieku, jeśli jesteś uwikłany w jakiś nałóg i widzisz, że sam nie jesteś w stanie się uwolnić, „nie tak jest po Bożemu”. Bóg pragnie twojej całkowitej wolności, wolności dziecka Bożego, bo ciebie kocha niepojętą, nielogiczną po ludzku miłością. Ufaj Mu, bo działa cuda dziś! Jezus żyje! Chwała Panu!

Marcin

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Historii mojego życia i cudu, przez który zostałam uzdrowiona dzięki mojemu kochanemu Panu Bogu, nie da się streścić w kilku słowach. Pochodzę z rodziny wielodzietnej, gdzie z pięciorga rodzeństwa, jestem najstarsza...

Więcej...

Duch Św. rozwiał moje wątpliwości, co do mojej postawy wobec Niego, odpowiadając słowami: "Przyjmuję Cię taką jaką jesteś".

Uzyskałam również słowa pocieszenia w sprawach małżeńskich: "Pan Jezus jest cały czas przy Tobie. Masz Mu zawierzyć. Chce również naprawiać relacje z Twoim mężem".

Osobiście odczułam spełnienie obietnicy Pana danej nam na czas tych rekolekcji! "Nie bój się, bo Cię wybawiłem. Jam Panem Twoim, Tyś Moim." "Jezus chce na tych rekolekcjach cementować i wzmacniać rodziny."

14.08.2005 mój mąż zaczął zastanawiać się nad ponownym poświęceniem naszego domu, aby uzyskać rodzinną harmonię i pokój!!!

Najtrudniejszy duchowo był wtorek 12.07. Gdyby nie 'pomoc z Góry' na pewno bym wyjechała i przerwała rekolekcje. Z tym dniem związany jest również istotny dar poznania dotyczący 'spadku duchowego' danego mi na dalsze lata życia.

Chwała Panu!

Magdalena

Tegoroczne rekolekcje "Jezus żyje!" były nie tylko wspaniałym wydarzeniem, ale był to czas, gdzie namacalnie czuło się Ducha Świętego, a Boże błogosławieństwo lało się przeobficie.

Wiosną zeszłego roku przeszłam Seminarium odnowy życia w Duchu Świętym, a w tym roku zaproponowano mi, bym była animatorem na tymże poziomie. Modliłam się przed wyjazdem i Pan powiedział mi, że mam tam posługiwać, dlatego się zgodziłam, pomimo moich obaw, że nie jestem jeszcze na to gotowa.
Zaraz po przyjeździe czułam, że to była chyba najgłupsza decyzja mojego życia. Jak ja mogłam dać się w to wrobić? Istne szaleństwo. Miałam wręcz ochotę tak porządnie sprać osobę, która zaproponowała mi tę rolę.

Jednego z pierwszych dni rekolekcji rozmawiałam o tym z ks. Grzesiem i on uświadomił mi, że jest to ewidentny brak pokory. Potem modliliśmy się razem o dar pokory i posłuszeństwa dla mnie. I Bóg pobłogosławił tej modlitwie napełniając mnie pokojem i zabierając bunt. Od tego czasu spotkania w mojej małej grupie prowadził Duch Święty - nie ja. Uczestniczki zadawały mi pytania, na które ja nie znałam odpowiedzi. I tutaj cud - ja odpowiadam i rozwiązuję skomplikowane problemy tych dziewcząt. To się nazywa prowadzenie!!!

Kolejny cud to posługa modlitwą wstawienniczą. Jesienią wprawdzie przeszłam formację dla wstawienników, ale nie posługiwałam jeszcze taką stricte modlitwą wstawienniczą. I gdy podczas tych rekolekcji zapragnęłam i poszłam by posługiwać, okazało się, że to ja mam być osobą prowadzącą modlitwę w moim zespole. Pierwsza posługa i już prowadzić! Bóg błogosławi posłusznym i poprowadził mnie w tym.

Dlatego dziękuję Panu za wszystkich tych, którzy rzucali mnie na głęboką wodę. Pan wiedział, że powolnym wchodzeniem do wody nigdy nie nauczyłabym się pływać, a tak już pływam. Nie mogę jeszcze powiedzieć, że umiem pływać, ale tego Pan mnie powoli nauczy. Mogę za to powiedzieć, że z Nim nigdy nie utonę.
Chwała Panu!!!

Bogunia

Na początek * Wspólnoty * Wydarzenia * Świadectwa * Lektury * Linki * Teksty